Tri naroda - jedna vera i krv

Ruku na srce, Milanović je više Hrvat. Ako ni zbog čega drugog, onda zbog njegovog smisla za promatranje povesti. Inače, ako se izuzmu Englezi, malo koji narod ima toliko smisla za analizu povesnih događanja kao Hrvati. Hrvati nikada nisu bili ozbiljniji činioci povesnih zbivanja, kao Srbi, ali neuporedivo nadmašuju Srbe kao sudije istoriji. Hrvatski učenjaci odavno govore o iranskom poreklu Hrvata. Klasični istoričari, njihovi i naši, podsmevaju se takvim postavkama.

Pa ipak, biće da je šačica tih povesničara bliža istini. Naime, poznato je da Srbi i Hrvati imaju relativno mali procenat slovenske krvi - govori se o nekih 40%. Poznato je da je vizantijski car Konstantin VII Porfirogenit zapisao: Treba znati da su Srbi potomci nekrštenih Srba, koji se još zovu i Beli, koji žive sa one strane Panonije na mestu koje se kod njih naziva Bojki, gde im je susedna Franačka, kao i velika Hrvatska, ona nekrštena, koja se još zove i Bela. Tamo su, dakle, ovi Srbi živeli od početka. Pošto su dva brata nasledili na vlasti svoga oca u Srbiji, jedan od njih je uzeo polovinu naroda i prebegao Irakliju, caru Vizantinaca, i taj isti car Iraklije ga je primio i za naseljavanje mu je dao mesto u Solunskoj temi Serviju (Srbica), koja od tada nosi taj naziv...

Kada su prešli reku Dunav, oni se pokaju i preko stratega koji je tada bio u Beogradu, jave caru Irakliju, da im on da drugu zemlju za naselje. I pošto sadašnja Srbija i Paganija i zemlja Zahumljana i Travunija i zemlja Konavljana, beše pod vlašću cara Romeja, a pošto su te zemlje bile opustošene od Avara, to car u ovim zemljama naseli iste Srbe i oni behu potčinjeni caru Romeja, a car ih pokrsti dovevši sveštenike iz Rima i, naučivši ih da pravilno vrše dela pobožnosti, izloži im hrišćansko učenje“.

Konstantin dalje govori:

"Pošto su dva brata nasledila od oca vlast nad Srbijom, jedan od njih, uzevši polovinu naroda, prebegne Irakliju... I pošto sadašnja Srbija i Paganija i zemlja Zahumljana i Travunija i zemlja Konavljana behu... opuste[le]... car u ovim zemljama naseli iste Srbe". Prema Porfirogenitu u primorju Srbi su naselili prostor od Cetine do Bojane, a iz opisa naselja, događaja i imena slovenskih plemena u donjem Podunavlju vidljivo je da je severna granica naseljavanja Srba bila na Sava, a na zapadu verovatno na Uni. Kao granične župe u Hrvatiji prema Srbima Porfirogenit nabraja: Imotu, Cetinu, Livno i Plivu. Najsevernija primorska oblast koju su naselili Srbi bila je Neretljanska, od Cetine do Neretve sa ostrvima Hvar, Brač, Korčula i Mljet.

Zauhumlje se prostiralo od Neretve do Dubrovnika, dok se od Dubrovnika do Boke kotorske prostirala Travunija. Najjužnija oblast naseljena Srbima bila je Duklja, od Kotora do Bojane. Granicu primorskih oblasti prema unutrašnjosti činila je vododelnica Dunava i Jadranskog mora. U unutrašnjosti se prostirala oblast koju Porfirogenit naziva Srbija koja se prostirala između dolina reka Vrbasa i Ibra i u njenom sastavu nalazi se Bosna. Prostor na kojem su se dodirivali Srbi i Hrvati, Vizantinci su nazivali Paganija, koju na dva dela raspolućuje reka Cetina.

To da su Srbi i Hrvati bliski zna jedan broj učenjaka i mislilaca, ali da su nam veoma blizu i Oseti, to nije toliko poznato. Naime, sva tri naroda su potomci Alana.

Alani su bili grupa nomadskih skitsko-sarmatskih plemena, a govorili su jezikom koji je pripadao istočnoiranskom izgovoru. Do početka 1. veka, Alani su zauzeli zemlje severno od Azovskog mora i duž reke Don, a od kraja 1. do druge polovine 4. veka, imali su vrhovnu vlast nad moćnom konfederacijom sarmatskih plemena. U 1. veku nove ere Alani sa obronaka Kavkaza upadaju u Patriju, Mediju, Jermeniju i ostale delove Male Azije. Deo Alana 374. godine pridružuje se Gotima i učestvuje u pobedi nad carem Valensom 378. kod Adrijanapolja. Najveći deo ovih Alana odlazi na zapad i priključuje se Vandalima i Svevima, sa kojima prelaze Rajnu i osvajaju rimsku Galiju. Potom Alani, zajedno za Vandalima i Svevima, odlaze u Španiju, a veći deo Alana iz Španije, zajedno sa Vandalima, prelazi u sevrenu Afriku, gde osniva Vandalsko-Alansku državu.

Ovim seobama na Zapad, Alani su zapravo bili osnivači Bele Srbije i Bele Hrvatske, čije stanovništvo je bilo dominantno slovensko. Nekoliko vekova posle, pošto su Alani sa ostalim narodima razorili Rimsko carstvo, Srbi i Hrvati su se spustili na Zapadni Balkan. Srodni Oseti su ostali na Kavkazu.

Veza ova tri naroda se može ilustrovati i na primerima iz novije istorije. Naime, poznato je da je Staljin bio Oset, čiji se otac prinudno morao izjašnjavati kao Gruzin. Staljinovo pravo ime bilo je Suslan Džugajev. Igra sudbine ili Božiji promisao doveli su ga u blisku vezu sa Srbima, Hrvatima i Titom. Čak i po fizičkom izgledu, Staljin i Tito su bili slični. Da ne pričamo o njihovoj umješnosti da vode ratove i politiku. Zasigurno su oni najveći svetski političari 20. veka. Staljin je bio Oset, Tito Hrvat, a ujedinjavali su ih Srbi, inače, narod koji nije imao mnogo velikih političara, s obzirom na snagu i istorijski značaj koji smo imali u svim značajnijim ratovima.

Danas su Srbi i Hrvati jako podeljeni. Samo se može čuti pokoji glas razuma, kao npr. glas srpskog patrijarha i hrvatskog predsednika. Oni su zapravo najviše slovenski element, element koji nosi miroljubivost i bratstvo. Narod Oseta smo davno zaboravili, i da nije bilo ratnih dešavanja po Gruziji, verovatno većina nas ne bi ni znala da taj narod postoji.