Lekovi za smirenje: Evo zašto ih je opasno koristiti na svoju ruku

U lečenju paničnih poremećaja, socijalnih anksioznih poremećaja i raznih fobija najčešće se koriste anksiolitici jer ublažavaju teskobu, uznemirenost, napetost i nesanicu. Često se koriste i kod niza somatskih odnosno telesnih tegoba.

Reč je o lekovima koji se izdaju na recept, a propisuju ih izabrani lekari i specijalisti. To su najčešće benzodiazepini, podgrupa ankisolitika. Ono što se ističe je da korištenje anksiolitika, odnosno lekova za smirenje, mora biti kontrolisano jer oni brzo smiruju stresno stanje i uvode u san. Nakon nekoliko sedmica primene njihova delotvornost slabi, pa je za isti učinak potrebna veća doza istog leka.

Ako nije došlo do poboljšanja kliničke slike nakon kraćeg vremena, četiri nedelje, lekar treba da svog pacijenta pošalje kod psihijatra. Ipak, činjenica je da se mnogi olako odlučuju na konzumaciju ovakvih lekova koji su deo mnogih "kućnih apoteka".

Da su lekovi za smirenje često deo "kućne apoteke" potvđuje i doktor Sivić i dodaje kako novi korisnici ovih lekova informacije dobijaju od poznatih osoba u svom okruženju gde se najčešće favorizuju pomenuti brzi pomagači. Međutim, svako pre konzumacije ovih lekova mora biti upoznat i sa potencijalnim smetnjama.

Najčešće smetnje korisnici ovih lekova opisuju kao apstinencijalnu krizu, ali kod kratkotrajne primene navode i mentalnu zbrkanost, teškoće s pamćenjem, glavobolje, želudačne smetnje i mišićnu slabost, a osobe koje koriste anksiolitike ne bi trebalo da upravljaju vozilima jer su često pospane nakon primene, pa im je smanjena koncentracija i koordinacija pokreta.Posebno se, kaže, ne preporučuje konzumacija alkohola i benzodiazepina.

Iako se radi o lekovima koji se izdaju na recept, često se dogodi da se ljudi "snađu", dođu do lekova i piju ih na svoju ruku. Ono što takve osobe moraju znati je da to može biti i te kako opasno.

Korišćenje anksiolitika mora biti kontrolisano jer oni brzo smiruju stresno stanje i uvode u san. Primena benzodiazepina je česta kod želje za "samoizlečenjem", ali njihova primena kod ljudi koji imaju depresivni poremećaj dovodi do pogoršanja kliničke slike, zbog predrasuda prema potrebi za psihijatrijskim lečenjem. Stigma prema psihičkim bolesnicima je deo stava koji je teško opravdati.

Dugoročno rešenje svakako je konsultacija sa lekarima, psihijatrima i srtučnjacima koji se bave lečenjem smetnji raspoloženja, teskobe, anksioznosti koja onemogućava kvalitetno socijalno funkcionisanje.

To je možda i najvažniji savet koji morate imati na umu ako razmišljate o uzimanju ovih lekova. Obratite se stručnjaku.