Preminuo vladika Atanasije od koronavirusa

Vladika Atanasije se od kovida lečio od polovine februara, kada je bio pozitivan na ovaj virus, lekari su sve činili ne bi li mu spasili život, ali, nažalost, pre dva dana stanje mu se pogoršalo, budući da je priključen na respirator.

Brojni vernici su se molili i nadali da Atanasije Jevtić pobedi koronavirus, međutim u tome nije uspeo, zbog čega je u žalosti čitav hrišćanski svet, piše ATV, za koji je i potvrđeno da je umirovljeni vladika Atanasije preminuo.

Da je preminuo vladika Atanasije okupljenim vernicima je u trebinjskom sabornom hramu saopštio i vladika Dimitrije. On je rekao da će Atanasije biti sahranjen u manastiru Tvrdoš.

Episkop dr Atanasije Jevtić rođen je u selu Brdarici, u šabačko-valjevskom kraju (Zapadna Srbija), na drugi dan Božića, 8. januara 1938. godine. Osnovnu školu završio je u Draginju, a nižu gimnaziju započeo 1949. u Šapcu i završio osmoljetku 1953. u Debrcu.

Učio je zatim Bogosloviju u Rakovici i završio u Beogradu, juna 1958. (u generaciji sa Amfilohijem i Lavrentijem). Po završetku Bogoslovije, upisao Bogoslovski fakultet u Beogradu 1958. godine, ali je u novembru iste godine pozvan na odsluženje dvogodišnjeg vojnog roka u Podgorici (obuka šest meseci) i na Kosovu (godinu i po u Vučitrnu i Prištini). Po povratku iz vojske je zamonašen po blagoslovu episkopa šabačko-valjevskog Jovana, od arhimandrita Justina Popovića, u manastiru Pustinji kod Valjeva, uoči Vavedenja 3. decembra 1960. godine, a zatim, kao sabrat manastira Tronoše kod Loznice, nastavio i završio studije na Bogoslovskom fakultetu u Beogradu, juna meseca 1963. godine.

Za vreme studija rukopoložen je od episkopa Jovana u čin jerođakona na Bogojavljenje 1961. godine, a 1963. u sveštenički čin.

Završivši Bogoslovski fakultet, podneo je molbu Svetom Arhijerejskom Sinodu radi odlaska na postdiplomske studije u Grčku. Februara 1964. godine poslat od strane patrijarha Germana na Teološku akademiju na Halku kod Carigrada (Turska), gde je ostao do meseca juna iste godine. Zbog tamošnjih teških političkih prilika prešao u leto iste godine u Jeladu, na Svetu Goru, gde je odbranio doktorsku tezu. Posle toga je ostao u Atini još godinu dana, gde je nastavio bogoslovski rad.

Za vreme četvorogodišnjeg boravka u Atini, služio kao parohijski sveštenik u atinskoj Ruskoj crkvi. Sve vreme boravka u Grčkoj bio u stalnoj vezi sa svojim episkopom – šabačko-valjevskim Jovanom. U jesen 1968. godine prešao je u Pariz, na Bogoslovski institut Svetog Sergija, radi produžetka daljih bogoslovskih studija i izučavanja francuskog jezika.

Po provedenoj jednoj godini izabran od Profesorskog saveta Instituta za profesora, za Uvod u teologiju i Patrologiju sa Asketikom, i na tom položaju ostao tri godine. U svojstvu profesora Instituta Svetog Sergija učestvovao je na Prvoj teološkoj konferenciji pravoslavnih teologa u Americi, septembra 1970. godine u Bostonu. Za četiri godine boravka u Francuskoj opsluživao je, prema potrebama, pravoslavne parohije ruske, srpske, grčke i francuske, a živeo u domu studenata Instituta Svetog Sergija. Tokom leta posećivao je Sv. Zemlju, Srbiju i Grčku.

Vrativši se iz Pariza u leto 1972. godine postavljen je strane Sinoda za upravnika Doma studenata pri Bogoslovskom fakultetu. Sledeće godine je izabran za docenta na Bogoslovskom fakultetu. Predavao i Istoriju hrišćanske crkve niz godina, kao i neko vreme Istoriju srpske crkve. Godine 1983. biran je za vanrednog, a 1987. za redovnog profesora na katedri Patrologije. Izabran je za dekana 1980/81. i 1990/91. U tom periodu rada na Fakultetu, objavio je oko dve stotine naučnih radova. Tada počinje da izlazi njegovo delo Patrologija (knj.2).

Dolaskom u Beograd, brzo se uključio u kulturna kretanja prestonice, aktivnim učestvovanjem na brojnim tribinama je otvorenim istupanjima, odličnim poznavanjem teološke i filosofske misli zadobio velike simpatije i podršku, naročito omladine. Istovremeno i naporedo sa profesorskim dužnostima, delatno je učestvovao u buđenju uspavane svetosavske i kosovske svesti i savesti srpskog naroda, podsećajući na ozbiljnost situacije na Kosovu i Metohiji, ali i u drugim srpskim zemljama. Takođe, mlade ljude je primerom nadahnuo i uputio na izučavanje bogoslovlja, podstaknuo na stupanje u sveštenički i monaški čin...

Ratne 1991. godine bio je od strane Sinoda izabran za episkopa banatskog, gde je ostao nepunih godinu dana, da bi godinu dana kasnije bio imenovan za episkopa zahumsko-hercegovačkog. Zbog ratnog požara nije mogao da bude ustoličen u sedištu Mostaru, nego u Trebinju. Novi Episkop, sa sedištem u manastiru Tvrdošu, nasledio je eparhiju koja više decenija nije imala svoga episkopa-pastira. Tokom rata, pomagao je narod, vojsku, siročad, izbeglice, ranjenike, obnavljajući pravoslavnu veru u Hercegovini.

Od 1999. godine provodio je dosta vremena na Kosovu i Metohiji, gde je pomagao tamošnjem episkopu i stradalnom narodu. Za vreme pogroma Srba na Kosmetu, marta 2004, bio je svih tih dana prisutan sa stradalnim narodom, sveštenstvom i monaštvom...