DRUGI PIŠU: Miloš Jovanović izaslanik stranih službi u srpskoj politici

Risto Jovanović je Drugi svetski rat završio kao komesar partizanske čete. Posle rata je instaliran, od vrha KPJ (neki kažu lično Broza), za vodećeg komunistu za šire područje Raške, sa sedištem u Novom Pazaru, da bi kasnije bio odgovoran i za kruševački i kraljevački okrug sa sedištem u Kraljevu.

Iako vrlo blizak Rankoviću, posle Brionskog plenuma, odmah ga se odrekao. Risto je učesnik od V do XII kongresa KPJ i vanrednog Brionskog plenuma i jedan od Brozu najodanijih komunista iz Srbije u kojoj je do 1982. godine bio u samim vrhovima vlasti, na više pozicija.

Pradeda Milorad Jovanović je još 1920. godine bio na izbornoj listi KPJ u Sjenici gde je i živeo, i gde je i Risto rođen i odrastao. I Milorad i Risto su se kao Brozu odani partizani borili protiv kralja i "velikosrpske hegemonije" kao i tadašnje legalne JVO i njenog komandanta Draže Mihailovića.

Milorad je 1943. godine, poginuo od strane Nemaca u Prijepolju, a Risto do kraja rata nastavio borbu protiv "velikosrpske hegemonije" i stranih okupatora. Miloradov i Ristov potomak Miloš, (danas predsednik Nove DSS), takođe je, u duši, i komunista i boljševik, s tim što se kao osoba francuske službe (prvi pretpostavljeni u službi mu je sopstvena žena Leticija Erika, Vijetnamka sa francuskim državljanstvom) ponaša shodno uputstvima koja dobija iz Pariza.

Po njihovim uputstvima je i 2013. godine, napustio DSS i vratio se na njeno čelo kad su mu oni stvorili sve uslove za njeno preuzimanje.

Milošev povratak i preuzimanje DSS je odrađeno i uz usaglašenost sa vrhom tadašnje i sadašnje vlasti gde je ulogu koordinatora imao jedan vrlo visoki funkcioner SNS. Osobe, iz same tadašnje DSS, koje su ga po "nečijim" uputstvima, sa strane, dovele na čelo stranke su, tada i u samoj stranci anonimni, Uroš Janković i Sanda Rašković Ivić, u to vreme predsednica DSS. U vreme priprema za Milošev ekspresni povratak i dolazak na čelo DSS Sanda Rašković Ivić je u nekoliko navrata, na po oko nedelju dana, odlazila na brifinge u inostranstvo.

Te boravke u inostranstvu, pred bliskim saradnicima, pravdala je profesionalnim obavezama u Italiji. Tek kasnijim saznanjima, u tadašnjem DSS, se doznalo da su Sanda Rašković Ivić i Uroš Janković u vrlo bliskim odnosima i da ga je ona, još od 2005. godine, na vrlo suptilne načine pokušavala progurati kroz stranačku infrastrukturu i da je nakon formiranja prve Koštuničine vlade ubeđivala ključnu osobu jednog ministarstva da ga postavi za direktora vrlo bitnog državnog preduzeća iako je tada imao tek 25 godina i bio bez radnog iskustva i sa diplomom "čuvene" Više ekonomske škole, kao i nešto pre toga smenjeni predsednik Vlade Srbije Zoran Živković.

Po tom pitanju, do sada ovde iznetom, treba dodati i da je u vreme dok je Sanda bila ambasador Srbije u Italiji, u više navrata, kod nje "u goste" odlazio, tada u samom DSS-u potpuno anonimni, Uroš Janković, koji je kasnije baš sa njom odradio Milošev povratak i njegovo dovođenje na čelo DSS!

Verujući u lojalnost Miloša Jovanovića, vlast mu je, godinama, davala prostor u medijima i pomagala ga na druge razne načine uključujući finansiranje stranke, pozicioniranje kadrova "Novog DSS" na dobro plaćene pozicije, skupljanje potpisa za izborne liste, pravljenje izborne koalicije sa svojim javnim satelitom POKS-om (Žike Gojkovića), izbegavanje da mu najbliži saradnik Uroš Janković, na osnovu pravosnažne presude, ode na izdržavanje kazne od dve godine zatvora, itd.

Na osnovu viđenog u Skupštini Srbije utisak je da je vlast bila iznenađena Miloševim istupanjima što se moglo jasno uočiti iz Vučićevih reagovanja na Miloševa istupanja i ljutnje čak i na samu DSS, iz ranijeg perioda, od koje se Miloš sa bliskim saradnicima distancirao, pre svega da bi izbegli dugove koje su on i Uroš Janković znatno uvećali prethodnih godina.

Utisak je i da je Vučić verovao u Miloševu lojalnost, u ključnim situacijama, i da je potcenjivao njegovu lojalnost prema francuskoj službi! I Ranković je potpuno verovao u lojalnost Miloševog dede Rista, ali je Risto bio odan samo i isključivo Brozu kao i unuk mu Miloš francuskoj službi.

U poslednje vreme, pod plaštom odbrane Kosova i Metohije, sa Vojislavom Mihailovićem, unukom Draže Mihailovića (protiv koga su mu se, sa puškom u ruci, i deda i pradeda borili), Miloš Jovanović uporno demonstrira navodni patriotizam "ne pitajući za cenu" kao ni njegovi preci dok su se borili protiv "velikosrpskog hegemonizma", a drugi oko njih gubili živote.

Mišljenja sam da niti vrh sadašnje vlasti a niti prvaci opozicionih stranaka, pre svega Voja Mihailović, ne znaju kakvu zmiju otrovnicu, svak na svoj način, drže i "gaje" uza svoje skute. Živi bili pa videli samo ako mu se ukaže prilika da otvoreno pokaže svoje izvorno lice!

Glas javnosti