Filip Višnjić - Homer srpske epske književnosti

Filip Višnjić je rođen u selu Gornja Trnova 1767. godine, u bogatoj porodici Vilića. Otac mu je rano umro, a majka mu se preudala, pa je po njenom nadimku Višnja on kasnije dobio prezime. Kao dete, oslepeo je od velikih boginja, pa je već tada počeo sa pevanjem i sviranjem gusala.

Po selima i manastirskim saborima, pevao je Srbima, a prolazeći kroz gradove pevao je na dvorovima turskih prvaka. Budući da su ga sa jedne strane slušali hrišćani, sa druge muslimani, Filip Višnjić je pevao dve vrste pesama, prilagođene slušaocima. Njegove pesme o Svetom Savi karakteristične su za manastirski, hagiografski repertoar slepih pevača.

Najvažniji momenat u životu Filipa Višnjića bio je njegov prelazak u Srbiju 1809. godine. Do tog momenta on nije sastavljao nove pesme. Neposredni dodir sa ustaničkim zbivanjima bio je trenutak njegovog rađanja kao pesnika. Prethodno je on pevao stare narodne pesme, koje bi čuo među ljudima, ali posle ovog momenta on je sam ispevavao pesme. Družio se sa ustaničkim vojvodama, od kojih je dobijao nagrade i priznanja. Pesme je ispisivao tako što je ispitivao same učesnike ustanka, ko se sa kim suočio, kada su se vraćali iz boja, ko je poginuo. Ponekad se nalazio i usred bojišta, kako je to bio slučaj 1810. godine, kada je pesmom bodrio ustanike da oslobode Loznicu.

Najznačajnije njegove pesme su "Smrt Kraljevića Marka", koja se smatra jednom od najboljih pesama o ovom junaku srpskog eposa, potom dve pesme hagiografskog karaktera o Svetom Savi, Hajdučka pesma o megdanu Baje Pivljanina i bega Ljubovića, te 13 pesama u Prvom srpskom ustanku.

U manastiru Šišatovcu 1815. godine, Filip Višnjić se našao sa Vukom Karadžićem, koji je zapisao 17 njegovih pesama.

Umro je u Grku 1834. godine, naselju koje potom dobija naziv Višnjićevo. Sahranjen je na lokalnom groblju.