Čija je kaznena ekspedicija na naše vladike u SAD?

Srbi Amerike okupili su se na ulicama u znak protesta protiv autokratske vladavine i gušenja ljudskih prava od strane Brozovog režima u tadašnjoj Jugoslaviji. Odmazda je usledila brzo. Sinod SPC, koji je, u takvom autoritarnom sistemu bio pod kontrolom Brozovog režima, smenio je episkopa Dionisija, a Srbi Amerike sledećih trideset godina živeli su u raskolu sa Crkvom u matici.

Sinod SPC, koji je, u takvom autoritarnom sistemu bio pod kontrolom Brozovog režima, smenio je episkopa Dionisija, a Srbi Amerike sledećih trideset godina živeli su u raskolu sa Crkvom u matici.

Ima indicija da je raskol pomogla i američka tajna služba, koja je iz geopolitičkih razloga  podržavala Brozov autoritarni režim, iako je znala o kakvom režimu je reč.

Ranu na telu Crkve 1992. godine zacelio je verni narod i mudrost i dobrota  patrijarha srpskog Pavla. Ključnu  ulogu u ponovnom ujedinjenju Crkve odigrao je umirovljeni episkop Atanasije (Jevtić), kao i sadašnji episkop novogračanički Longin. Crkva se ujedinila, ali posledice raskola na američkom kontinentu vuku se i do danas. 

Dvadesestosam godina kasnije Crkva u SAD je opet na udaru i mnoge činjenice neodoljivo podsećaju na vreme raskola iz 1963. godine. Danas u SAD nema protesta protiv aktuelnog srpskog režima, ali nije tajna da Aleksandar Vućić ne uživa podršku ni američkih Srba ni SPC u Americi. 

Poznato je da se na američkom kontinentu među Srbima ne gleda blagonaklono na gušenje sloboda u Srbiji, a posebno se ne gleda blagonaklono na  ideju o razgraničenju sa južnom srpskom pokrajinom ili priznanje samoproglašene nezavisnosti Kosova. Najveći prilozi i materijalna pomoć za Kosovo i Metohiju godinama  su dolazili uprvao iz eparhija sa američkog kontinenta.

Episkopi zapadnoamerički Maksim i istočnoamerički Irinej poslednjih godina vodili su aktivnu borbu u američkim isntitucijama, praktično provodeći politiku Sabora SPC, koji je više puta u svojim saopštenjima iznosio stav o nedeljivosti teritorije Srbije. Američki Srbi tvrde da su Maksim i Irinej (Dobrijević) ostvarili veće domete u razgovorima sa predstvnicima američke administracije od predstavnika države Srbije. 

Živom izdavačkom delatnošću i brojnim knjigama od neprocenjive vrednosti episkop Maksim širio je istinu o srpskom narodu i njegovom nasleđu, posebno na Kosovu i Metohiji. Vredne monografije koje je objavljivao  su obavezan sadržaj američkih biblioteka, posebno onih u Kongresu i Senatu SAD. 

Vest da patrijarh Irinej krajem februara putuje u SAD, gde bi trebalo da bude održan vanredni crkveni sabor, upućeni u crkvene događaje vide kao ponavljanje istorije iz 1963. godine, u kojoj Sinod, koji je pod velikim uticajem države, ima nameru da seče glave vladikama koje nisu po volji režima u matici. Oči crkvene javnosti uperene su u Beogradsku patrijaršiju, u kojoj već duže vreme glavnu reč ne vodi patrijarh, već episkop bački Irinej Bulović, za koga vlada nepodeljeno uverenje da je spiritus movens seče episkopa u SAD.

Niko ne veruje da za tu operaciju Bulović nije dobio  podršku  i aktuelnog režima u Beogradu, jer za bilo kakvu radikalnu intervenciju u Americi, patrijarh, Sinod i Sabor nemaju nikakav konkretan  crkveni razlog, te se stoga veruje da je u celu priču politika debelo umešala prste. Priča o Ustavu SPC u Americi,  koji nikada nije usvojen, a koji Sinod traži da se poništi, neodrživa je. Akteri hajke na srpske vladike u SAD su lica sa kriminalnom prošlošću, osvedočeni klevetnici ali i dva episkopa, Mitrofan i Kirilo, koji su , prema informacijama vernika iz njihovih eparhija, rešili da prodaju braću za večeru. 

Da su u pitanju "viši" razlozi , kada se govori o "amerčkom crkvenom pitanju", govori  i činjenica da je zalaganjem upravo Irineja Bulovića zapadnoamerički episkop Maksim protivzakonito isteran sa Pravoslavno bogoslovskog falulteta, a kao nagradu za progon vladike Maksima, Bulović je nagrađen od države mestom u Savetu fakulteta , i to kao predstavnik  države.

Simfonija  države i SPC, kojom se hvale i jedna i druga, pokazala se delotvornom i na primeru "američkih episkopa".  Od završetka prošlog Sabora, na kojem je predsednik Vučić, iznosio plan o Kosovu koga nema, svađao se sa nekolicinom episkopa, što se ne pamti u istoriji SPC, situacija u Crkvi  se usložnjavala. Ni zahtev trećine vladika za vanrednim Saborom nije urodio polodom, a problemi, uključujući i progon Crkve u Crnoj Gori, gurali su se pod tepih. Sinod SPC, oteo se kontroli Sabora, pod čijom kontrolom bi morao da bude, ali ne i kontroli vladajuće partije u Srbiji. Nikola Selaković, generalni sekretar predsednika Srbije, kažu, češće je u Patrijaršiji od bar trećine episkopa.

Medijska hajka na, nepodobne vladike, među kojima su i tri episkopa iz SAD, ne posustaje. Aktuelni patrijarh Irinej (Gavrilović) gazi desetu deceniju i nema svest da se našao u sred bitke za svog naslednika. Vanredni crkveni sabor u SAD za Irineja Bulovića i Porfirija Perića prilika je da se izmeni glasačka struktura u Saboru, jer trojica vladika u SAD nisu "glasačko telo" ekipe Irineja Bulovića, koju je ovaj nasledio od penzionisanog i kontroverznog Vasilija Kačavende.

Dolaskom novih, "podobnih" epiksopa na mesta Longina, Maksima i Irineja Dobirijevića, otupila bi se i oštrica otpora SPC protiv priznanja samoproglašenog Kosova. Akteri i način na koji je ni od čega napravljen slučaj SPC u SAD nedvosmisleno govori da ovu operaciju nije mogla izvesti samo Crkva, ma kako sposobne operativce imala. Zato niko ne veruje da problematizovanje situacije u SPC u Americi  ima samo potpis Irineja Bulovića.